Mowl

“Wat is dat toch, met die jongeren van vandaag?” foeterde Tante. “Ze fietsen allemaal maar alle kanten op, het liefst met zijn drieën of vieren naast elkaar en letten nergens op. En als je met je auto er achter rijdt kun je doen wat je wilt, maar ze gaan niet opzij.” Tante veegde driftig niks van tafel.

Ik kende haar uitval tegen de moderne tijd. En eerlijk gezegd herkende ik me wel in het door haar zo verfoeide fietsgedrag. Toch wilde ik de scherpe kantjes van haar uitbarsting wat afvijlen.

“Maar zo zijn we toch allemaal geweest?” durfde ik. “U toch ook, niet?” Tante keek me woest aan – ik had meteen spijt dat ik het had gezegd.

“Ik? Nooit!” brieste ze. Weer was daar die niksige veeg. Tante draalde. “We hadden geeneens een fiets.” zei ze toen beslist.

[Ze moest er zelf om glimlachen, zag ik. Ik deed vanzelf mee.]