Mowl

Collega B stond zoals steeds bij de nog afgesloten deur op me te wachten.

“Wie is toch die man in het duister?” vroeg hij. Ik stak de sleutel in het slot.

“Welke man?” zei ik.

“Die man, die ene, in het donker.” zei B. “Waar jij elke dag achteraan komt lopen.” Ik schamperlachte.

“Dat dacht ik toch niet.” zei ik. “Ik kom als eerste uit de trein, loop als enige deze kant op en de enkele mensen die ik zie, fietsen of lopen me tegemoet. Ik kom achter niemand aan.” B draaide zich om en knikte de straat in. Daar liep heel duidelijk iemand. Een schaduw tenminste.

“En die dan?” zei B. Ik draaide de sleutel om. De deuren schoven open.

“We gaan naar binnen.” zei ik.

[Collega B staarde naar de schim. “Elke dag.” zei hij.]