Mowl

We hadden een training in een conferentieoord in de Kaapse Bossen. Nooit geweten dat we die hadden, trouwens, de Kaapse Bossen.

Aan de bar vroeg ik om een kopje koffie. Blijmoedig verwachtingsvol kwam de serveerster me tegemoet.

“Meneer Verstraten?” vroeg ze, terwijl ze een thermoskan in de ene en een hotelkopje in de andere hand vastpakte.

Ik schudde mijn hoofd.

“Nee.” zei ik. “Ik ben niet meneer Verstraten.”

Teleurgesteld plensde de serveerster woordeloos het kopje vol. Zonder me aan te kijken schoof ze de koffie naar me toe.

“Meneer Verstraten?” wendde ze zich tot de volgende wachtende. Ook hij ontkende. Ook zijn koffie was een zelfde lot beschoren.

[Ik ben nu zo benieuwd wie dat was, die meneer Verstraten. En waarom die serveerster zo naar hem uitkeek. Mysteries, mysteries — het leven zit er vol mee.]