Vandaag over drie maanden vergaat de wereld. Om precies te zijn, gisteren over drie maanden. Op 10 juli dus.
Ik heb er de hele nacht over gedroomd.
-„Nee!� riep ik toen ik getuige was van een wereldomvattend ongeval, dat het einde der tijden aankondigde. Ik schrok wakker. Brrrr ook, trouwens. Lang heb ik me daar niet druk over kunnen maken. Snel viel ik weer in slaap en zette de droom zich voort
In het begin was de wereldbevolking geschokt, verdoofd. Het is potjandorie ook niet niks, wanneer je te horen krijgt dat het over een kwartaal einde oefening is.
Maar al snel leek iedereen te hebben besloten er nog maar het beste van te maken. Dat betekende dus, dat er niemand meer ging werken, geen rekeningen werden betaald en alles en iedereen verviel tot een onprettige vorm van chaos en anarchie. Dat leidde op zijn beurt weer tot onbegrijpelijke terroristische aanslagen — alsof daarmee het naderende einde tot een stilstand was te dwingen.
Ik heb hoogstpersoonlijk nog een vrouwelijke terroriste overmeesterd die net een bus op de hoek van het park had laten ontploffen. Trots bracht ik haar naar de politie, die wel wat beters te doen leek te hebben. Er was namelijk een andere, veel belangrijkere terrorist opgepakt. Ik herkende hem: het was onze jongste poes Pim.
Twijfel schoot in mij omhoog. Waar hadden we gefaald? Hadden we Pim teveel verwend? Of waren we juist te streng voor de kleine man geweest? Vragen, waar je in zulk zoort situaties als opvoeder mooi mee blijft zitten.
[De wekker maakte een eind aan deze drukke nacht. Ik knipperde met mijn ogen. Niks chaos en anarchie. En Pim lag gewoon spinnend op mij. Te wachten op zijn eten.]
Plaats een reactie