Mowl

De jongen had net leren lezen. Hij zat met zijn neus tegen het raam gekleefd en las alle woorden waar hij voorbijkwam.

“P-o-s-t – Post!” zei hij dan en keek triomfantelijk op naar zijn moeder, die trots glimlachte en hem over zijn haren streek. De hele coupé glom met haar mee. Soms reeds de trein te snel voor de jongen om alle letters op tijd te spellen. Dan wachtte hij gewoon op een ander woord, kort genoeg, om zijn leesvaardigheid aan zijn moeder te tonen.

Op een gegeven moment reisde de trein door lange weilanden, waar veel gras was, maar geen woorden. De jongen keek om zich heen, op zoek naar een verborgen leesschat. Die vond hij voor zich, op de rug van een stoel.

“H-o-e-r – ” Hij aarzelde. “Ho-er?” Hij keek verbaasd op naar zijn moeder. Die kreeg een rood hoofd.
“Nee, ‘Hoer’.” fluisterde ze zachtjes. De jongen was nieuwsgierig geworden.

“Wat is ‘Hoer’?” vroeg hij, zonder zijn stemgeluid aan te passen. De coupé was doodstil in afwachting.

De moeder slikte even.

“Dat is een vieze vrouw.” besloot ze. Ze zei het bijna onhoorbaar. De jongen keek even peinzend voor zich uit. Toen draaide hij weer naar zijn moeder.

“Net als tante Corrie?” vroeg hij.