Ik geloof dat
liefde
het zonlicht
weerspiegelt
Sappho van Lesbos

Het meisje stond aan de rand van de stoep en keek naar beneden. Haar ene hand stak omhoog in de hand van haar moeder, waardoor het meisje – makkelijker dan zonder die steun – nog verder naar voren durfde te buigen.

Beneden haar, in de goot van de straatweg, lag een plas water. Het was niet groot: misschien zo groot als een gemiddeld teiltje, en zeker niet zo diep. Maar het oppervlak was strak en weerspiegelde de blauwe lucht van ver daarboven.

Het meisje waagde, haar hand nog iets vaster in die van de moeder, haar voet tot vlak boven de plas te heffen.

Ze wachtte even – een tel of wat – voordat ze heel kort met de punt van de schoen het water aantikte.

Rimpels plooiden de hemel in de plas.

Het meisje keek met halfopen mond naar het wonder. Dan draaide ze naar de moeder.

Vol verbazing schaterden ze het uit.