De hond leek best een braaf beest, zeker voor een herderachtig typje als deze, dat het vrouwtje met gemak kon bespringen en verscheuren en de vrijheid hernemen dat hij, zo moest wel, niet echt ontbeerde. Maar in plaats van zijn tanden in haar nek te zetten, keek hij toe hoe ze ging hurken om de grote bah die hij net had gemaakt met een plastic zakje weg te ruimen.

Ineens draaide hij zijn kop naar de deur van het flatgebouw achter hen, waar een bewoner naar buiten kwam. Die deinsde, bij het zien van het beest, werktuiglijk terug, zich blijkbaar wel bewust van diens verscheurende kakenkracht. Hij duwde zichzelf in angst tegen de muur.

Het beest sprong meteen daarop de lijn strak, waardoor het vrouwtje dreigde te wankelen en haar val probeerde te voorkomen door met haar hand steun te zoeken op de stoeptegel onder zich.

“Shit,” riep ze.

Terecht.