Het beloofde niet dat het er vrolijker op zou worden, ook al had ik een gebakje voor haar meegebracht.

Ze deed opgetogen en noemde de naam van de bakker terwijl ze de schoteltjes en vorkjes pakte – ik was mezelf niet vergeten.

“Dat is een heel goede bakker!” complimenteerde ze, “Je bent wel uit je slof geschoten, zeg. Nou.”

Haar opgelegde vrolijkheid verhielp niet dat ik de tranen zag waar ik het niet over ging hebben. Zoiets voel je aan, soms, wanneer je weet dat je er beter het zwijgen toe kunt doen.

Ze nam een hapje en nog een en zei bij elke beet hoe geweldig lekker het wel niet was. “Nou zeg,” zei ze en “Poe poe.”

Haar man was van de zomer overleden en dit was de eerste kerst van haar zonder hem. Maar toch zat hij bij ons aan tafel, hoewel we hem geen van beiden noemden.