Jongens, het leven is een vreemde reis, maar wellicht leert een mens wat onderweg. Martinus Nijhoff

Ik liep naar huis toen ze me tegemoet kwamen: de man en zijn vrouw met hun drie kinderen, waarvan er eentje in een wandelwagen werd voortgeduwd. Het sliep, met het hoofdje langszij gedraaid. De rest van de familie keek al evenzo vermoeid, al probeerde de vader te glimlachen toen hij me zag.

Hij wapperde daarbij met een aantal aan elkaar geniete papiertjes.

Zonder wat te zeggen liet hij ze me zien. Hij knikte me daarbij bemoedigend toe.

Op het velletje stond het adres gedrukt van een aanmeldcentrum, even verderop, waar asielzoekers zich moesten registreren. Het was niet ver. Ze waren er bijna.

“You go that way and then to the left.” wees ik. De man herhaalde mijn gebaren. Hij bleef knikken en glimlachen.

“Dankeschön.” zei hij.

Daarna gingen we uit elkaar – zij gingen naar waarheen ik ze had gewezen en ik, ik zei het al, ik liep gewoon naar huis.