Toen hij zijn naam zei, wist ik eigenlijk al genoeg.

Het begon natuurlijk al verkeerd doordat hij tijdens een goed gesprek belde. Desondanks beantwoordde ik de telefoon, waarop hij me ietwat te uitvoerig begroette.

“Kom ter zake,” zei ik – want ik begreep al waar het heen ging.

Daarop vertelde hij dat hij Rogier heette en wilde praten over een nutsbedrijf.

Rogier? Werkelijk?

Die naam suggereerde op zijn minst een managementsfunctie bij een stroomleverancier danwel een plaats in de Raad van Bestuur ervan. Een Rogier die me elektriciteit wilde verkopen zou me werkelijk van alles kunnen aansmeren, om uiteindelijk die voorbestemde maatschappelijke ladder maar te kunnen beklimmen.

“Ik ben al voorzien,” zei ik. Daarop verbrak ik de verbinding.

Onmiddellijk klopte schuldgevoel aan de deur.

Een gesprek beëindigen puur vanwege de voornaam van de gesprekspartner was wel erg kortzichtig, moest ik erkennen.

Goddank werd die avond het eten bezorgd door ene Simon.