De dag begon zoals elke dag voor de man die dolgraag dood wilde zijn. Na het jammerlijk ontwaken, ging hij naar beneden voor koffie en een bruine boterham met kaas. Daarna liep hij weer terug omhoog om op zijn bed te gaan liggen wachten op de gebruikelijke somberte.

De slaapkamer werd zacht verlicht door het schijnsel van de door de gordijnen gefilterde zon.

Ik moet toch echt dikkere aanschaffen, dacht hij, waarna hij het dekbed nog wat verder over zijn gezicht trok.

Een uur ging voorbij en daarna twee. De man werd onrustig.

Waar blijft ze nou? dacht hij, Normaal heeft ze me allang overvallen.

Naarmate de tijd verstreek, transformeerden de kleuren in de kamer bij de hemelbestijging door de zon. De kans op zijn dagelijkse dosis duisternis leek verkeken. Van arremoede sloeg hij uiteindelijk zijn dekbed open en stond op.

Zo heeft dit ook geen zin, dacht hij teleurgesteld.