Mijn neefje Adnan komt uit Macedonië. Zijn vader is een Albanees uit Kosovo. Zijn stiefmoeder, Jolanda, komt uit Nijmegen.
Eén keer in de zoveel tijd moet Adnan zijn paspoort verlengen. Hij moet daarvoor naar Macedonië omdat zijn vader ervoor moet tekenen. Jolanda en Adnan zijn daar dus heengegaan.
De familie van Adnan is arm. Elektriciteit hebben ze niet, stromend water zo nu en dan. Het eten bestaat uit rijst en tomaten. Vlees kunnen ze niet betalen.
De oom van Adnan zou het nieuwe paspoort regelen. Of Jolanda alvast wilde betalen. En, oja, een beetje smeergeld zou ook geen kwaad kunnen. Ze betaalde, de oom ging aan de slag. Dacht ze.
Een dag voor ze terug moesten ging Jolanda nog es langs bij de instantie die verantwoordelijk was voor de uitgifte van het paspoort. Er was nog niks gebeurd.
Nu zijn ze teruggekeerd, Adnan en zijn stiefmoeder. Zonder paspoort. Adnan is blij dat hij zijn familie weer es heeft gezien. Jolanda is woest. De reis heeft haar een vermogen gekost en dat alles zonder resultaat.
Over een maand moet ze met Adnan naar de vreemdelingenpolitie. Zijn vader heeft beloofd dat hij een paspoort zal regelen.

Wat moet NEC zonder Adnan?