Ik kon ervan denken wat ik wilde, maar deze laatste dagen van het jaar raakten stilaan ingeklemd in het afscheid, alsof het een boodschap betrof van de beschikker – maar ik ben een nuchter mens en laat me zoiets zeker niet aanleunen.

Toch hadden we het erover, hoe zij haar vader had teruggevonden, na jaren van wederzijdse brouille – net op tijd voor de feestdagen, zo leek het, want hij was stervende.

Afijn, de dood wacht niet op een christelijke feestdag, dus was de man eerder, maar wel in de adventstijd, gestorven, milder geworden, zo meende de dochter, en ze had hem vergeven.

“Maar dan, na de uitvaart, moesten we zijn huis opruimen,” vertelde ze – en aarzelde. “En toen ontdekten we dat alles wat hij gezegd had, zijn deernis en spijt, gelogen was.”

Ze slikte.

“Nooit gedacht dat je vanuit het graf nog een mes in je rug kunt krijgen,” zei ze.