Vandaag heeft onze advokaat de uitspraak van het Kort Geding doorgebeld: we zijn volledig in het gelijk gesteld en F is veroordeeld tot het betalen van de gerechtskosten.

Want, ja, de droom is uiteengespat. Na veel smeken hebben we de (gecorrigeerde!) jaarcijfers van Lof Eten en Wijn gekregen. De banken moesten er om lachen en zeiden dat we hete lucht hadden gekocht.

Daarom leek het ons het slimst om gebruik te maken van de ontbindende voorwaarden, 10{4684f86fd8b9abb049241142c8d3f7cd5b029f19ed96399572a37afca9492c25} te betalen en het contract als verbroken te beschouwen. Daar was F het echter niet mee eens. In zijn ogen waren er geen ontbindende voorwaarden en hij sleepte ons voor de rechter.

Een gruwelijke tijd volgde. We leefden op kalmeringstabletten, hadden eerst een verkeerde advokaat (die handenvol geld kostte, zonder enig positief resultaat in het vooruitzicht te stellen) en zagen alles wat we hadden verloren gaan.

F legde beslag op ons huis. Deurwaarders kwamen veelvuldig en overhandigden uiteindelijk de dagvaarding.

Net op tijd ontdekten we dat Willem, een advokaat bij ons de straat, de zaak op zich wilde nemen.

Met dit resultaat. We zijn ‘vrij’.

Stom, van F, om niet eerder in te gaan op schikkingsvoorstellen van ons.