Mijn gezicht sprak geringschatting, mijn woorden zetten het aan.

“Kijk zijn voet – alleen die ene beweegt en doet van hakken-tenen, hakken-tenen. Onderwijl staat de ander stil en beweegt hoegenaamd niet. Zijn knieën zijn gebogen alsof de benen iets van plan zouden zijn. Ondertussen wijst zijn ene hand naar een onbepaald punt in de verte, waar de andere enkel een half gevuld bierflesje houdt. Dit mag toch geen dansen heten?”

Ik zat op een stenen rand langs de muur te kijken naar het centrale plankier waarop een lange lijs probeerde de levende tonen van een tweetal muzikanten al joepend tot een pijnlijk einde te brengen. Lief zat naast mij en hoorde me aan terwijl ik hardop kanttekeningen maakte bij ’s jongens uithalen.

“Had jij daar soms willen staan?” hoorde ik hem zeggen. Ik wendde mijn hoofd af om het niet verstaan te hebben. Even zei ik niks meer.

“Misschien,” mompelde ik.