Terwijl de zelfgebakken speculaasjes werden gewogen en ingepakt, drong de achtergrondmuziek zich aan me op.

Onduidbaar maar passend bij deze koekenbakker met veel glas, roze-marmeren vloertegels en een met messing stangen omzoomde toonbank.

“Dat is dan twee vijftig,” meldde het winkelmeisje. Ik liet mijn bankpas zien.

“Toch wel fijn om het nu eens niet over corona te hebben,” zei ik binst het pinnen, “op de een of andere manier komt het daar altijd weer op uit.”

Het meisje scheurde het bonnetje af. Ze beraadde zich blijkbaar over haar reactie.

“Dat dacht ik nu eigenlijk ook, zonet,” zei ze dan. Ze bood me het betaalbewijs in haar handen aan, dat ze wegfrommelde nadat ik ervoor bedankte.

“Jammer dus dat u er toch nog over begon,” zei ze.

Ze schoof de verpakking met een opgezette en weeïge glimlach naar me toe. Dat beschrijft de muziek, dacht ik.

“Uw speculaasjes, meneer,” zei ze.