“Wat lach jij?” vroeg de ene man aan de andere.

“Ik heb alvast afgezegd,” zei die. Het antwoord leidde tot opgetrokken wenkbrauwen.

“Corona,” duidde de man, “vanwege de beperkingen.”

“Ik snap er niks van,” zei de ene man. De ander leek er volop van te genieten.

“Luister,” wilde die wel kwijt, “ik heb een grote familie en een nog grotere schoonfamilie. En dat mag niet meer.”

“Wat niet?” vroeg de ene.

“Bij elkaar komen. Max drie personen, exclusief kinderen. Dat gaat niet, dus heb ik alvast afgezegd.”

De ene man begon ongeduldig te worden.

“Wat nou man,” zei die, “wat heb je afgezegd?”

“Kerst!” zei de andere glunderend, “Ik heb kerst afgezegd. Vanwege de beperkingen. Heel erg jammer, maar helaas.”

De ene man opende zijn mond maar zei niks.

“Het wordt echt de Most wonderfull time of the year, dit jaar,” knikte de andere, “ik heb er echt zin in.”