Al onze woorden zijn kruimels die afvallen van de feesttafel van onze geest. Kahlil Gibran
Tegen de tijd dat de koffie en het digestief werden geserveerd ging het gesprek over Turkse mannen die in hun kruis krabben. Zo gaan tafelgesprekken soms.
“Ze hebben zich geschoren.” wist E. “En dat gaat jeuken.”
“Geschoren?” verbaasde zich W. “Wat?”
“Hun zak.” vertelde P. “Doe jij dat niet dan?”
“Mezelf scheren?” schrok W. “Daar? Ben je gek? Waarom zou ik?”
“Voor de hygiëne, natuurlijk.” zei E. “Je wil toch niet zeggen dat er bij jou zo’n bos haar woekert?”
“Getverdemme.” gruwde P.
W dronk zijn glas leeg en stond op.
“Waar is de wc?” vroeg hij.
[Hij wandelde zo kalm mogelijk van tafel in de gewezen richting. Maar zelfs zijn rug kon zijn ongemak niet verbloemen.]
That was exactly my point.
Possum.
{Mowl: we begrijpen mekaar.}
Wat dacht je van de mogelijkheid van zakratten? Zeker als de Turk vaak in Duitsland over de vloer komt, is dat niet denkbeeldig …
{Mowl: ik heb geen idee waar je het over hebt.}
Dat hebben Turken dan wel weer keurig voor elkaar.
{Mowl: hoezo? Scheer jij je dan ook niet?}
People could be itchy for other reasons
don’t you think ?
Possum.
{Mowl: jeuk heeft vele moeders.}