Rond een uur of drie werd ik wakker. Het was te warm om te slapen.

We hadden alle deuren tegenover mekaar opengezet, maar dat mocht niet baten. Geen ramp, had ik gelezen in de krant. Het was zaak om vooral niet te actief te worden of uit alle macht te proberen in slaap te komen.

“Hoe verbetener je wordt, hoe verder je van de slaap af raakt. Blijf rustig liggen, accepteer het feit dat je niet slaapt en denk aan iets leuks.”, aldus een slaapspecialist van de Katholieke Universiteit Nijmegen. Ik besloot het advies op te volgen. Ik ging lekker liggen. Nu nog leuke dingen denken, es kijken – Mamma Mia, natuurlijk. Daar gaan we het eind van deze maand heen. En, wie weet, een dakterras volgend jaar met uitzicht over de hele stad. En Brrrr, die rustig naast me lag te slapen. En –

ZOEM! Een mug schoot langs mijn oor. Alle postieve gedachten waren meteen verdwenen. Muggen en ik hebben een haat-liefdeverhouding. Dat wil zeggen: zij zijn dol op mijn bloed en ik haat ze. Even overwoog ik om het bloedzuigende monster maar te laten voor wat het was, maar de herinnering aan jeukende bulten deed me anders besluiten.

Hoewel het buiten ruim twintig graden was legde ik het dekbed (de zomereditie, dat wel) over me heen. Helemaal, welteverstaan. Om precies te zijn: ik wikkelde me helemaal in – van kop tot teen. Alleen mijn neus stak d’r nog bovenuit.

Het valt te raden dat het warm werd. Zweetpareltjes vormden zich op mijn pori�n. Slapen zou ik nu helemaal niet meer, maar de mug was verslagen.

Dat was niet helemaal waar.

Ik moet toch even zijn weggedommeld. Ik herinner me vaag iets van collega A met wie ik op de bovenste verdieping van het Juvenaat een nieuw kantoor was begonnen. We communiceerden moeizaam, omdat zij alleen dialect spreekt en ik daar niet zo in bedreven ben.

Toen ik wakker werd uit deze verwarring was Pim op mij gekropen. Een Ren� in een dekbed – dat was pas comfortabel, meende hij. Ik was het daar niet mee eens. En omdat ik groter en sterker ben, kon ik hem optillen en wegleggen. Gelukkig accepteerde hij dat. Even.

Inmiddels was ik ont-wikkeld – en dat voelde wel heel aangenaam. Zou die mug er nog wel zijn? Ik besloot van niet en wierp het dekbed weer van me af. Naast me begon Brrrr licht te snurken. Ik ging weer liggen. Leuke dingen denken.

De fietstocht naar Meinerswijk – dat was leuk geweest. De hele Sonsbeek Avenue. Het tuinfeest bij Linette. De –

ZOEM! De mug was terug.

[Ik heb me weer in het dekbed gewikkeld. Pim is weer op me gaan liggen. Ik heb hem weer weggelegd. De klok sloeg vijf. Wist je dat het weer lang donker is, ’s ochtends?]