Er lag nog één bakje in de vriezer. De allerlaatste. De uiterste houdbaarheid was waarschijnlijk allang verstreken, maar ik had het nog niet eerder aangedorst de maaltijd te ontdooien. Omdat het de allerlaatste was, denk ik.

Wanneer moeder het had gemaakt en ik het had meegenomen, zodat ik het kon eten wanneer ik eens een keer voor mezelf moest zorgen, weet ik niet meer. Wel dat ik verwachtte dat het eten van deze allerlaatste maaltijd van haar emotioneel voor mij zou zijn. Omdat het de allerlaatste was, denk ik.

Ik dacht erover om kaarsjes aan te steken en misschien een flesje wijn te openen. Want zuurkool – dat was het dus – kan prima samen met een glas wit. Zeker als het de allerlaatste is.

Uiteindelijk werd het gewoon water.

Tranen bleven uit, ook het weeë gevoel in de buik kwam niet.

Hij smaakt minder zuur, dacht ik wel, voor het allerlaatst.