Als vanzelf

zusje

Woorden thans genoeg gewisseld, laat mij eindelijk daden zien! Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

Ik heb het nog even stilgehouden, want ik wilde eerst zeker weten dat het zou beklijven. Maar vandaag kan ik dan toch – met een zekere fierheid – melden: Zusje is door het kattenluikje gegaan. Jawel. Hang uit, de vlag!
Het gebeurde allemaal op zijn zussiaans: stiekem en bijna achteloos. Brrrr hoorde een zacht geklepper van het luikje en dacht: ‘Hé, Pim.’ En meteen daarop: ‘Maar Pim is toch al binnen?’

En toen zette Brrrr een stapje naar achteren en keek naar links – daar lag Pim, zoals verwacht, op de bank. In diepe slaap.

Brrrrs hoofd draaide naar rechts – waar Zusje kwam aangekuierd. Niets in haar houding verried dat er iets speciaals was gebeurd. Het leek allemaal zo normaal, dat Brrrr eraan begon te twijfelen of ie inderdaad het luikje had horen klepperen.

Maar het was dat moment, dat we allebei besloten tot verhoogde waakzaamheid. En na nog een aantal twijfelgevalletjes was het dan kortgeleden echt duidelijk: na bijna vijf jaar had ook onze tweede poes door hoe Mowl te verlaten en – zeker zo belangrijk – binnen te treden.

We hielden mekaar vast en waren een moment geroerd.

[Pim is minder enthousiast. Tot dan toe betekende het weglopen van Tante Zus dat ie de rest van de avond al onze onverdeelde aandacht kon opeisen. Nu is ie zijn monopolie-positie kwijt. Hij kijkt dan ook heel vals naar Zusje. En slaapt dan verder.]

Standaard

5 gedachten over “Als vanzelf

  1. Ik doe niet aan kattenluikjes. Mani en ik hebben onze ‘ritueeltjes’ na 11 jaar samen en dat gaat ook heel goed!
    en wat betreft Zusje: sommige wezens (zeker ook mensen!) doen nu eenmaal iets langer over het aanleren van bepaalde zaken dan anderen.
    Zusje is vast heeeel goed in iets anders! 🙂
    aldus.

    {Mowl: vast. Wisten we maar wat.}

  2. Pollie schreef:

    Wat een kop. Lief. Zo te zien is ze erg tevreden met haar ingeving bij het kattenluik.

    {Mowl: geen idee. Zo kijkt ze altoos.}

  3. Wij hebben een kattenluikje aan de kattenbak. Van in het begin merkte ik dat Fluffy niet wist hoe dat te gebruiken, dus heb ik het deurtje er toen uitgehaald.
    Toen Koe ook bij ons kwam wonen en hij een stuk intelligenter leek dan Fluffy, dacht ik om het deurtje er terug in te hangen.
    Helaas lukt het niet echt om ze het deurtje te laten gebruiken. Ik moet het telkens op een brede kier zetten voor ze in de kattenbak willen gaan. Ik probeer nu stiekem de kier te verkleinen zodat ze eraan wennen dat ze het deurtje verder moeten openduwen. Maar zodra de kier te klein wordt, willen ze niet meer en gaan ze hartverscheurend miauwen tot ik het deurtje weer verder open zet.
    Ik heb zo’n gevoel alsof ze me in de maling zitten te nemen.

    {Mowl: of ze zijn net zo dom als de onze. Nah, dat lijkt me onmogelijk.}

  4. Soms heb ik ook dingen die ik een tijdje stilhoud voordat ik ze wereldkundig maak. Meestal gaat dat over heel andere zaken. Wij hebben namelijk geen kattenluikje.

    {Mowl: zou ook tamelijk overbodig zijn. Hoewel Рje kunt er ̩̩n in je aquarium plaatsen.}

  5. Leuk stuk. Fijn dat Tante weer terug kan komen bij jullie.

    {Mowl: na twaalf jaar aan ons vastgelijmd te lijken, mag ze ook best wel een avondje voor d’rzelf, hoor.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.