Jaloezie is het groenogig monster dat de spijs bespot die ’t vreet. William Shakespeare

Dat ze een danseres was, zag je aan alles: aan haar figuur allereerst, natuurlijk, maar vooral de souplesse in haar bewegingen en de houding van haar lichaam die vertelden van lange trainingsdagen voor de spiegel en aan de barre.

Al was ze gehuld in wollen dassen tegen de opkomende kilte, haar tred verried de overwinning op de zwaartekracht en deed vermoeden dat ze enkel de aarde beroerde omdat zij daartoe had besloten.

Het waren de plastic tas met snacks van de friettent aan haar ene hand en de doos met gebak in haar andere die niet thuishoorden in dit plaatje. Dat vond het kassameisje van de buurtsuper blijkbaar ook, afgaande op haar verbaasde blik.

De danseres richtte zich niet op, zoals ik verwacht zou hebben, maar kantelde slechts haar hoofd een beetje.

“Soms is het een dag om alleen maar aan jezelf te denken.” zei ze beslist. “Hoeveel is het?”