Mijn moeder was gisteren zo lief om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Ik kon mijn steunkous ophalen. Het vleeskleurig geval omsluit mijn been van de tenen tot, euh, helemaal bovenaan. Mijn rechterbeen is in één klap bejaard, dat wel. Maar ik moet toegeven, dat ik er beter door ga bewegen. Strompelen wordt lopen. Nog een beetje vermoeiend, maar ik verwacht dat dat steeds makkelijker zal gaan.

Toen ik weer thuis was gebracht dronken we een kopje koffie. Mijn moeder interesseerde zich ineens voor DVD’s.

“Je hebt toch zo’n brander aangeschaft?”
Ik knikte.

“Wat doe je daar nou mee?”
Het is altijd gevaarlijk wanneer er rechtstreeks gevraagd wordt naar het nut van hebbedingen. Het was nu zaak om mijn technische superioriteit veilig te stellen.

“Heb je wel eens een DVD-schijfje gezien?” vroeg ik daarom. Mijn moeder schudde haar hoofd. Ik liep (dankzij de steunkous) naar de kast en haalde een DVD tevoorschijn. Ik maakte het hoesje open en overhandigde, schijnbaar achteloos, het schijfje aan mijn moeder.

“Hier kan vier uur film op!” Ik keek triomfantelijk, maar mijn moeder leek niet onder de indruk.

“Vind je dat leuk dan,” vroeg ze verbaasd, “om vier uur naar een film te kijken?” Ik pakte het schijfje van haar af.

“Het hoeft niet,” zei ik licht geërgerd, “Een film van twee uur past er ook op.” Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen.

“Maar dan heb je dus twee uur niks.”

(We zijn maar op een ander gespreksonderwerp overgestapt.)