Echo’s

pad

Bloemen zijn langs elk pad te vinden, doch niet ieder weet er een krans van te vlechten. Anastasius Grün (1808-1876)

Tante had Broer van Tante op­ge­zocht in ’t ver­pleeg­huis.

“Ze wil­den ’m net gaan was­sen.” ver­tel­de ze. “Hij zat op de rand van z’n bed. Naakt. En zo mager. Zo mager.” Ze keek me even strak aan. “’t Was net Dachau.”

Met haar handen wreef ze over ’t tafel­kleed. Ze staar­de ’n poosje naar de re­pe­te­ren­de be­wegingen.

“Ik heb me om­ge­draaid en ben weg­gelopen.” zei ze daarop zacht. “En thuis heb ik vre­selijk moeten huilen.”

[“Ik maak me zorgen om Tante.” zei de Hulp toen ze me even apart nam. “Ze vergeet veel, de laatste tijd.” Maar niet alles, dacht ik.]

Standaard

4 gedachten over “Echo’s

  1. Cyberjunk schreef:

    Ik heb altijd heel erg te doen met oudjes die er zo slecht aan toe zijn of lijken te zijn.

    {Mowl: aan de andere kant zijn d’r ook oudjes die kwiek en fit hun dagen verslijten. Laat mij zo worden, alsjeblieft.}

  2. Gelukkig hebben wij een weblog om ons de mooie dingen van het leven later te kunnen blijven herinneren.

    {Mowl: ik sta af en toe te kijken van m’n eigen herinneringen.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.