“Je moet gewoon blijven aanbellen,” riep de postbode op haar fiets, “ze zijn toch altijd thuis.”

Ze riep het aanrijdend van een afstandje tegen de pakketbezorger, die met een doosje in zijn handen voor een gesloten deur stond. Aan de overkant van de straat was zijn bestelwagen, die ik, met zijn opengeschoven deur aan chauffeurszijde, ergens op een ijscokar vond lijken.

De man draaide zijn hoofd naar de vrouw.

“Hoe weet je dat?” vroeg hij, op een zachter volume nu de facteur al bijna bij hem was.

Ze haalde haar schouders op. Het was voor haar klaar.

“Ik kom hier elke dag,” antwoordde ze, “en dan weet je zulke dingen.”

De bezorger knikte verduldig.

“Natuurlijk,” zei hij voordat hij weer op de bel drukte. Samen wachtten ze af, maar de deur bleef gesloten. De bezorger keek maar eens naar de bode.

“Vreemd,” zei die peinzend, “anders zijn ze er altijd.”