Na de plechtigheid in het Brabantse crematorium, gingen we met de familie nog naar de uitstrooivelden. Jaren terug is daar de as van oma E uitgestrooid. Later ook de resten van tante Corrie, een dochter van oma en opa.

Ik was nooit eerder op een uitstrooiveld geweest. Eerlijk gezegd had ik een eeuwig groen grasveldje verwacht, waar de as, alsof het kunstmest was, werd uitgestrooid. Alleen minutieus onderzoek zou nog menselijke overblijfselen kunnen traceren. Het veld zou, uit piëteit, niet betreden worden. Net zomin als je in een kerkhof op een graf gaat staan.

Het was heel anders.

We kwamen aan bij een grasveldje. Tot zover klopte het beeld. Op het gras lagen, her en der verspreid, hoopjes van een witte, korrelige substantie. Het deed me denken aan kattengrit. Ergens was er van de as een hart gevormd. Er lagen bloemen op het veld.

We werden door de uitvaartverzorger uitgenodigd over het gras te lopen, naar een klein bos. Ik liep over de verbrande resten van mensen. In het bos was een pad aangelegd. Naast het pad lagen ook kleine hoopjes as. Ook hier weer bloemen.

De familie liep naar de plek waar men wist dat de resten van oma en tante waren uitgestrooid. Er werden bloemen gelegd. We waren even stil.

Toen liep de uitvaartverzorger ons weer voor. Terug over het pad en dan weer over het gras.

Op het asfalt klopte hij, bijna automatisch, zijn schoenen even schoon.