We waren in Emmerich, mijn moeder, Brrrr en ik. Buitenlanders in het buitenland. Op zoek naar goedkope drank en benzine. Economische vluchtelingen, zeg maar.

We liepen langs een schooltje. Kinderen van allochtone afkomst waren er aan het spelen.

-“Kijk es wat lief!” merkte mijn moeder vertederd op. Zwijgend liepen we door. Maar de gedachte speelde door ons aller hoofden.

-“Ze worden wel groter.” kon Brrrr niet nalaten. Hij grijnsde.
-“O!” riep mijn moeder quasi-verontwaardigd.

We giechelden op weg naar de parkeerplaats.

[Ik weet zeker dat eens ook deze grenzen zullen vervagen. Maar het lijkt zo ver weg. Zeker als je dit leest. (Via Hanneke Groenteman)]