Liefde vult lege harten. Mechthild von Magdeburg

Zijn handen stonden als een ongelijke weegschaal.

“Intellectueel sta ik hier.” zei hij, kijkend naar de bovenste. “En zij daar.” Daarbij knikte hij naar de laagste schaal.

Zij was zijn vriendin.

“Ik heb haar niet om mee te praten.” verhelderde hij. “Daar heb ik andere vrouwen voor.” Hij nam een slok van de rode wijn. “Met haar kijk ik vooral.”

Er schoof een glimlach op zijn gezicht. Dat was nog niet gebeurd.

“Zoals zij naar de wolken kan kijken.” Hij volmaakte de zin niet, maar tekende lijnen in de lucht. Ineens ging hij recht zitten.

“Pas keken we samen hoe een miertje tegen een stoeptegel opkroop.” Zijn vingers kriebelden naast zijn gezicht. “Zo mooi om te zien.” Hij wiegde aangedaan zijn hoofd. “Eerlijk waar.” zei hij. Hij leek zowat te zuchten.

Dan pakte hij het glas. Zijn glimlach vergleed.

“Als ik wil praten heb ik die andere vrouwen nog.” knikte hij.