Vandaag zijn we wezen eten bij Bali Mas en Mowl bedacht, dat het misschien wel aardig zou zijn om es met recensies te gaan beginnen. Natuurlijk ook om de lezers van Mowl een voor-oordeel te gunnen, wanneer men uit wil gaan eten – maar meer nog om over enige tijd (wanneer de naam van Mowl gevestigd is) met alle 駡rds te worden behandeld en voor niks te mogen dineren.

Bali Mas – om maar es mee te beginnen – is een Indonesisch restaurant. Het is vooral bekend vanwege zijn buffet.

Het buffet houdt een voorgerecht en een soepje in, gevolgd door een – dat moet gezegd – uitgebreide selectie van Indonesische hapjes. En veel kleine hapjes: daar houdt Mowl wel van!

Om te beginnen een woordje over de bediening.
De kleding is prachtig, namelijk (voor zover Mowl dat kan nagaan) authentiek-achtige (nieuw woord) klederdracht uit, naar ik aanneem, Bali. Het grootste deel van het bedienend personeel was bijzonder vriendelijk, een enkele zeer chagrijnige uitzonderig daargelaten.

Dan de inrichting.
Bali Mas beschikt over een schitterende binnentuin, waar je (helaas) op plastic tuinmeubilair kunt zitten om aan plastic tafels te eten.
De vele begroeiing en de aankleding met beelden maakt dat dit echter vreemd genoeg helemaal geen probleem is. Je weet, wanneer je gaat zitten: dit wordt mooi eten!

Nu het eten.

Het voorgerecht begon aardig: kleine loempia’s met zoetzure saus. Niks bijzonders. Kennen we. Kan niks mee mis gaan.

We hadden de vork nog niet neergelegd of dit werd gevolgd door een pittige kippensoep met een overdaad aan kerrie. De meningen hierover waren verdeeld. Maar nog steeds was er geen wapenfeit te melden.

We togen naar het buffet.
Er was te veel om op te noemen. Om een kleine bloemlezing te geven: Mowl schepte nasi op en babi pangang en hete eieren en stoofvlees en – en – en.
Ik kan er een lang verhaal van maken, maar om kort te gaan: het buffet overtuigde me niet. Sterker nog: gezien de lauwwarme temperatuur van het gebodene, zou het me niks verbazen als de bacillenpopulatie ver boven het aanvaardbare peil zijn gestegen.

Maar ziek kun je overal van worden. Het gaat uiteindelijk (vlak voor je sterft) om de vraag of het lekker is geweest.

Nee.

Het was w鬠veel – maar smaken deed het niet.

Het stoofvlees (reeds vermeld) had een zeer sterke medicinale achtergrond. (Dat is overigens een euvel dat Mowl wel vaker bij oosterse restaurants aantreft en volgens mij duidt op een te sterke drang om alles grondig te reinigen. We proeven dus, juist, ontsmettingsmiddel.)

De babi pangang had een vreemd-rode kleur, een te stevige beet en smaakt onbestemd.

Dan waren er de – zoals het genoemd werd – balletjes half-om-half. Beiden constateerden we een laffe smaak, die met veel hete saus moest worden verbloemd.

Omdat het onze eerste recensie is, belonen we Bali Mas met een krachteloze 5½.