Hoe meer men de medaille omkeert, hoe meer keerzijden men ontdekt. Karel Boullart

Het zouden twee vriendinnen kunnen zijn die naast me op het bankje in het park plaatsnamen.

“Mogen wij u vervelen?” had de Indische dame om mijn toestemming gevraagd. Ze vouwde bij voorbaat haar jas al over de rugleuning. De andere dame volgde haar gebaar. Ik schoof wat op, zodat we alledrie genoeg plaatshadden.

Ik hoorde ze praten en volgde onbedoeld een gesprek dat als vanzelf golfde van het weer, via de kinderen naar Alzheimer.

“Hoe is dat eigenlijk destijds met jouw moeder gegaan?” vroeg de andere dame aan de Indische dame. “Begon zij ook zo naar haar ouders te vragen tegen het einde?”

“Eigenlijk niet.” antwoordde de Indische dame. “Maar die waren dan ook al vermoord tijdens de Atjeh-oorlog.”

Het werd even stil in het park. De andere dame deed haar kraag omhoog.

“Wat een plagerig windje ineens.” zei ze. “En dat terwijl we hier allemaal zo naar gesnakt hebben.”