De beeldhouwer slaat meer in de steen dan eraf. Hugo Oswald

“Kijk,” knikte de dame achter de rollator tegen haar vriendin die zwaar leunde op een wandelstok, “dat heeft hij nog in mijn atelier gemaakt.” Wandelstok boog haar rug omhoog.

“Verdraaid ja,” herkende ze het beeld, “dat weet ik ook nog.” Ze kneep haar ogen samen. “Het is hem toch wel?”

“Wat denk je,” snoof Rollator, “dat ik dat werk niet zou herkennen?”

Wandelstok trok haar wenkbrauwen omhoog. Ze bestudeerde het beeld zorgvuldig.

“Toch merkwaardig dat…” mompelde ze. Rollator maakte het voor haar af.

“Dat hij hier wel staat en ik niet?” Ze spoog de woorden zowat de ruimte in. “Dat kan ik je wel uitleggen, lieve. Zijn beelden zijn blijkbaar niet door de gemeente verkocht.”

Wandelstok schudde haar hoofd.

“Die ellendige BKR.” zei ze.

“Die ellendige gemeente, zul je bedoelen.” donderde Rollator.

Even staarden de dames samen zwijgend naar het beeld.

“Het is ook nog zo verdomde goed.” klaagde Rollator.