Het was veelzeggend dat ze een vuilraper met de feestdagen had gevraagd en gekregen en op tweede kerstdag drie uur erop uit was getrokken om in de uiterwaarden afval te rapen.

“Twintig mondkapjes,” zei ze, was het resultaat – maar dat was nog niet het meest opvallende. Het was gewoon het enige dat ze geteld had.

“De jongeren die we tegenkwamen,” zei ze – want ze jutte niet in haar eentje – “die keken ons niet eens aan, laat staan dat ze wat zeiden. Ze praatten alleen met elkaar en lachten misschien en liepen ons voorbij. Het waren juist de ouderen,” zei ze, waarbij ze wat aarzelend naar mij keek, “ik bedoel de vijftigplussers enzo, die ons gedag zeiden en bedankten voor het opruimen.”

Ze pauzeerde even. Ze zocht naar zorgvuldigheid, zag ik.

“Ik bedoel er niks mee, hoor,” draalde ze dan. “maar wist je dat er ook speciale grijpers voor senioren bestaan?”