Ze spreidde haar armen.

“Mag ik je omhelzen?” straalde ze. Ze reageerde begripvol op mijn besliste repuls. Dat was ze trouwens sowieso, begripvol, wat ze steeds mild glimlachend voortdurend bleef demonstreren.

“Ik sta in contact met de natuur,” zalfde ze. “dus waar zou ik bang voor moeten zijn?”

Ik wilde zeggen dat ze zich wel kleedde, woonde en verwarmde tegen de natuur, maar zag daarvan af. In plaats daarvan bromde ik iets lafhartigs.

Ze bleef me aankijken, alsof ze me betrappen wilde op een zwak moment. En al die tijd bleef ze dat, begripvol.

“Ik moet verder,” zei ik. Ze knikte. Mild en glimlachend.

Ik ben zo moe, dacht ik bij mezelf, van dit soort mensen dat zichzelf de onfeilbare heiligheid aanmeet uit niets anders dan een zelfzuchtige en bête arrogantie – vergeef me mijn vooringenomen woorden.

Als ik thuiskom ga ik douchen, nam ik me voor.

Dat gaf me rust.