Soms ben ik net een mens – vooral wanneer ik me ontlast.

Deze gedachte bekruipt me vaker na de aandrang die het veroorzaakte. En meestal nadat er iemand anders was met een gelijksoortige behoefte, die, onwetend van mijn bezetting, de deur wil openenen en de klink berammelt.

Ik houd me dan stil en blijf nog even zitten, voordat ik mezelf verschoon en vertrek uit het closet en de zetel laat voor de volgende.

Dat om te beginnen.

Ik zeg het u, omdat het omgekeerde ook is voorgevallen: dat ik moest, zal ik maar zeggen, en dat ik na mijn presentatie fluks de spoelbak hoor doortrekken en de toegang ontsloten.

Met een vriendelijk knikje werd ik dan toegelaten, in zulk een rap tempo, alsof de dader me had staan – of zitten – opwachten, met gewassen handen en zo meer.

Ik weet, het is een boodschap van niks.

Soms ben ik net een mens.