Ik meende het als een compliment, toch had ik weer eens niet nagedacht. En zij begon.

Eerst zei ze dat ze mijn gebruik van de Nederlandse taal zo mooi vond en toen kon ik niet achterblijven en vertelde haar wat ik al die tijd al had gevonden, namelijk dat ik het zo knap van haar vond dat ze de halve wereld was rondgereisd om uiteindelijk in dit land terecht te komen.

“En nu we het over taal hebben: als er iemand hongerig naar is, ben jij het wel.”

Ze glimlachte. Beleefd. Omdat ik denk dat ze niet anders zou kunnen dan beleefd glimlachen. Ik zag wel dat ze naar wegen zocht om het mij duidelijk te maken. Beleefd, dat wel, maar niet mis te verstaan.

“Ik moest wel weg van huis,” zei ze, “we waren te arm om te overleven.”

Mijn beschaafde hoffelijkheid bleef nog even hangen, maar verijsde alras.