Terwijl de wind de golven tegen de kust opbeukte, verscholen we ons achter het strandpaviljoen met een plastic flesje chardonnay en een portie bitterballen.

Leerdame had ons er heengebracht. Ze leunde in de luwte tegen de planken wand. We hadden zojuist gewandeld langs de slagzee en het zand was in mijn haren geblazen. Het jonge helmgras verzegde verweer tegen meer.

Ik schroefde de sluiting van de amfoor en nam een slok.

Is er ooit een betere kerst geweest? vroeg ik me af terwijl ik het dopje terug dichtdraaide. Het antwoord lag in de vraag besloten.

De razernij die het schuim de zee uitjoeg en ons dwingen dreigde om thuis te blijven, gaf lucht en vrijheid. Ze was Bella genoemd.

Een geëigende naam, bedacht ik.

Bella zou ontstemd kunnen worden bestempeld of misschien zelfs gewelddadig maar haar geseling richtte slechts voldaanheid aan.

Ik geloof dat ik gelukkig ben, dacht ik stiekem.