Vorige week vrijdag vond Brrrr mij, buiten westen, onder aan de trap. Mijn lippen waren blauw, mijn ogen rolden en zelf zag ik er ook niet zo goed uit.

Wat Brrrr niet wist, was dat ik kort daarvoor op de keukenvloer was wakker geworden. Ook al niet zo’n ideale plek om even een tukje te doen.

Brrrr rolde me op mijn zij, legde een kussen onder mijn hoofd en belde de ambulance. Intussen probeerde hij me bij bewustzijn te krijgen door in mijn gezicht te tikken en mijn naam te noemen. Uiteindelijk lukte hem dat.

(Ik weet nog, dat het eerste wat ik dacht was: ‘Zo heb ik de trap nog niet eerder gezien’.)

Meteen verschenen de ambulance-verpleegkundigen. Korte tijd later werd ik de Spoedeisende Hulp ingereden. (Ik vond dat wat overdreven. Ik was veel liever terug naar bed gegaan.)

Om een lang verhaal kort te maken: ik werd uitvoerig onderzocht en mijn gescheurde kuitspier bleek geen gescheurde kuitspier te zijn, maar trombose. Een bloedklontje was losgeschoten en had een longembolie veroorzaakt. Twee keer achter elkaar. Of ik wilde blijven.

Nou, en daarom heb ik een weekje niks van me laten horen. Sorry.