Arme Zus!

Ze moet met haar kaakje ergens opgeklapt zijn, want gisteren ontdekte Brrrr dat haar hoektand rechtsonder naar voren wees. De dag ervoor was ze al wat stilletjes geweest, dus waarschijnlijk is het toen gebeurd.
We belden de dierenarts om de hoek en konden er die middag terecht.

Een kwartier voor de afspraak haaldie ik de rieten reismand tevoorschijn. Zus is erin vervoerd toen ze gesteriliseerd werd en later toen we verhuisden. Ze is als de dood voor die mand. De enige keer, dat we ons kunnen herinneren, dat ze naar één van ons heeft geblazen, was toen we de laatste keer de mand tevoorschijn haalden.

-“Doe jij haar maar in de mand.” zei Brrrr. Daar had ie me. Ik was al zo laf geweest om hem de dierenarts te laten bellen.

Ik slikte. Voorzichtig pakte ik Zusje op en duwde haar achterwaarts in de mand. Dat ging verbazendwekkend goed. Tot ik het deurtje dichtdeed. Het arme dier raakte helemaal in paniek: ze ging draaien, liggen, zitten, bijten in de mand. Nu moet je weten, dat Zus al twee dagen van streek is, als een plant wordt verplaatst. Dus deze onverwachte gebeurtenis kwam helemaal als een ramp over haar heen.

We spraken sussende woordjes terwijl we de deur achter ons dicht deden en met Zus naar de dierenarts liepen. Onderweg mauwde Zus op haar hardst en haar klaaglijkst. Het ging – voor wie daar gevoelig voor is – door merg en been. Ook in de wachtkamer ging haar gejammer door. Gelukkig verscheen de dierenarts al snel.

In de spreekkamer opende hij het reismandje en haalde – met enige moeite – Zus daaruit tevoorschijn. Bibberend wachtte ze op de behandeltafel af op wat er ging gebeuren. Ze onderging het onderzoek van de dierenarts angstig maar gelaten. Die constateerde dat de hoektand was afgebroken en dat de wortel was blijven zitten. Die moest eruit en hij moest Zus even bij zich houden. Ze zou onder narcose worden gebracht en geopereerd.

Op dat moment sprong Zus van de behandeltafel en kroop tegen de verwarming aan. Ze had geen idee wat er gaande was, ze was alleen maar bang. Doodsbang. En onze harten braken. De assistente vond in de reismand de tand. Zus had in paniek om zich heen gebeten. De vooruitstekende tand was daardoor helemaal afgebroken. Ze deed hem in een potje. Brrrr pakte het aan.

We lieten Zus achter en liepen naar huis.

Zwijgend wachtten we af. Daar ging de telefoon. De dierenarts. De bovenste snijtand moest er ook uit. Er kwam nu al pus langs. Hij had onze toestemming nodig om die ook te verwijderen.

Vroeg in de avond kon ik Zus weer ophalen. In de wachtkamer hoorde ik haar gemauw. Ze was weer bij kennis. De dierenarts vertelde dat ie haar een spuitje had gegeven, zodat ze weer snel uit de narcose was ontwaakt. Ik kreeg grote droge brokken mee en antibiotica, die we haar de volgende ochtend moesten geven.

Onderweg naar huis was nog niks van de angst van Zus verdwenen. Integendeel. Ze was nog onrustiger dan op de weg naar de dierenarts.

Thuis opende ik het mandje. Even wachtte ze af, toen spurtte ze de kamer in. Weg van ons. Ze moest niks meer van ons weten.

Zus liep de trap op, naar het kattenluikje. We riepen haar. Even bleef ze staan, met grote, angstige ogen. Ze liep over de boekenkast, toen weer terug naar het kattenluikje. Met zichtbare inspanning trok ze zich omhoog en verdween.

We gingen boven kijken. Ze liep over het dak van de studio, achter ons huis. Af en toe keek ze om. Omdat we dachten, dat Zus nog langer weg zou blijven als ze ons zou zien, gingen we naar beneden.

Daar ging de telefoon. De buurvrouw. Ze had Zus zien lopen op het dak. Lopen en vallen. We legden haar uit wat er was gebeurd.

Het begon te regenen. Zus was nog steeds buiten. Ik zei, dat Zus vast een goed schuilplekje had gevonden. Brrrr geloofde het niet. Toen we gingen slapen, was ze nog steeds niet thuis.

Vanmorgen lag ze weer op bed. Toen de wekker ging, stond ze op, om te gaan eten. Daarna liep ze naar boven terug, strak tegen de muur, nog steeds even angstig.

Ik durfde haar de antibiotica niet te geven.