 |
|
Eén ding is zeker: ik zit te vaak en te lang achter mijn computer.
Uren per dag tuur ik naar het schermpje. Tik onbegrijpelijke commando’s in, manoeuvreer met mijn muis, klik en knik. Het is bijna onvoorstelbaar dat er een tijd is geweest dat dit alles niet bestond.
Als er een spaarzaam moment is dat ik iets anders doe, blijkt pas dat ik veel te veel mijn speledingetje plezier. Als ik mijn krantje lees, bijvoorbeeld.
Het kan dan gebeuren dat ik even wil weten hoe laat het is. Onwillekeurig kijk ik dan naar de rechterbovenhoek van de pagina. Want daar staat de tijd afgebeeld. Denk ik. Dan.
Het is telkens weer een leermoment wanneer ik daar alleen de paginanummering zie.
[Wel een idee, trouwens. Een krant, gedrukt op electronisch papier met in elke rechterbovenhoek automatisch de tijd. Of het weer. Of wat.]
Goed idee, dat met die krant. Die komt er vast wel.
{Mowl: ik weet het zeker.}
Die krant die komt’r. Maar ik zie de tijd dat het elektronisch papier gemeengoed is met beven tegemoet. Maarja, dat deed ik met de PC ook…see me now 🙁
{Mowl: de toekomst is onvermijdelijk.}
Gelukkig is de computer voor mij nog steeds een middel. Geen doel. En ik heb een horloge voor de tijd.
{Mowl: horloge? Voor de tijd? Hmm.}