De ontelbare generaties dwarrelen als herfstbladeren neer; alleen de liefde is eeuwig en sterft nimmer meer. Harry Kemp (1883-1960)

Mijn publieke knieval, gisteren, heeft mijn moeder doen besluiten me weer in haar genade aan te nemen. Een geweldig medium, dat internet. Je vraagt je af hoe vroeger familiale misverstanden uit de weg werden geruimd, voordat er sprake was van adsl en weblogs.

Hoe het ook zij, ik ben weer een blij mens. Blij en een tikkeltje ontevreden. Dat dan toch weer wel.

Want hoewel mij aan niets te wensen overblijft nu ik weer aan de boezem van moeder ben gedrukt, wil ik hier toch even mijn beklag doen over de slechte comptabliteit van de werktijden van Brrrr en mij. Of liever: van de vrije tijd van ons tweeën.

Gisteren, zondag, was het mijn beurt om de dag aan mezelf te hebben en de beslommeringen voor me uit te schuiven. Brrrr daarentegen moest gehoorzamen aan zijn arbeidsplicht. Vandaag is het net andersom. (Net als de rest van de week, trouwens. Mijn liefste heeft herfstvakantie.)

Tien minuten hebben we elkaar bijkans gezien, toen ie ’s avonds thuiskwam. Toen moest ik naar bed, terwijl hij nog even achter mocht blijven. Het is niet eerlijk.

[Misschien moet ik maar een minnaar zoeken voor de uren dat ik alleen ben. Hoewel, dat is ook zo’n gedoe. Plus dat ik dan weer alles netjes aan kant moet hebben wanneer Brrrr thuiskeert. Pff, nee, dat is me teveel werk. Dan maar kwijnen in verlangen en gemis.]