De vrees, zo had ik intussen wel in de gaten, was als een versnipperde deken over de hoop gelegd. Toch was ik bijkans vergeten dat ik een mogelijk gevaar zou kunnen zijn voor anderen. Dat besef kwam binnen toen ik iemands winkelmandje aanpakte in de rij van de koopjeswinkel zonder mijn handen daarvoor of daarna te desinfecteren.

De vrouw achter mij, die net van plan was me, zonder aanschaf, voorbij te gaan, deinsde naar achteren, ademde “Pardon” en schuifelde langs de gangkant heen.

Ik zette mijn meest besmettingvrije gezicht op en mompelde “Sorry”, al beseffend dat ik nergens zeker van kon zijn en wetend ook dat zij dat ook wist.

Zij probeerde vriendelijk te glimlachen, zonder haar lippen al teveel van elkaar te doen. Ik zag haar wensen dat ze een beschermend mondkapje had voorgedaan.

Als ik me niet zo schuldig had gevoeld was het bijna komisch geweest.

Of omgekeerd.