Woorden zijn vaak arm – de taal van het hart is rijk. Nel Benschop

“Wat staat daar eigenlijk?” vroeg ik. Ik had al een tijdje sluiks naar de tatoeage op haar arm gekeken.

“Dat is grappig dat je dat vraagt.” zei de vrouw. Ze liet me meteen de hele tekst zien door haar elleboog te kantelen. Memento Mori stond er. Ze had er een mooie letter voor uitgekozen, vond ik. Toen ik opkeek zag ik dat ze had gewacht om verder te gaan.

“Een meisje vroeg me laatst nog wat dat betekent.” zei ze. Met een vinger voelde ze het motto. Ze glimlachte. “Ze was nog zo jong.” zei ze. Ze keek me weer aan. Er ging iets komen, zag ik.

“Toen ik het aan haar vertelde, begreep ze het ineens.” zei ze. “‘Yolo!’ riep ze.” De vrouw lachte nu hardop. “Yolo!” herhaalde ze. Ze knikte met grote ogen. Dan liet ze haar arm zakken.

“Ik heb dat wel even moeten opzoeken, hoor.” zei ze.