Gelijkmatigheid is een eigenschap die ik soms derf. Zeker wanneer ik anderen bezie, die – ongeacht de ongekende hoeveelheden stupiditeit, agressie en tenenkrommend onbenul waarmee ze worden geconfronteerd – almaar de kalmte bewaren en slechts gewapend met een glimlach zich staande weten te houden.

Dat wil ik ook, dacht ik, dat kan ik ook.

Het moet gezegd, het was een louterende, zen-gevende ervaring, om elke vorm van opkomende irritatie te pareren in stabiel evenwicht. Ik leek onaanraakbaar en zo voelde ik me ook haast.

“Het gaat je goed af,” constateerde een collega. Een compliment dat ik welwillend in ontvangst nam.

Een bezoeker vroeg of ze mocht wachten op de bank achter ons.

“Heel even,” antwoordde de collega, “we hebben nog geen verblijfsfunctie.”

“In N. mag dat wel,” mopperde de bezoeker.

“Dan gaat u toch lekker naar N.” ontviel me.

De bezoeker keek onthutst.

Ik had gefaald. Maar het voelde beter dan zen.