 |
|
Brrrr wilde klimop potten en ik werd aangewezen om de aarde te halen.
“Tien liter.” had Brrrr gezegd. “Neem mijn portemonnee maar mee.”
Trots dat ik in staat werd geacht deze zware plicht op me te nemen liep ik de potaarde-winkel binnen. Dit klusje zou ik klaren, wist ik.
Zoveel zelfvertrouwen moest wel worden afgestraft.
Allereerst was er geen zak van tien liter. Wel twintig liter voor ̩̩n euro negenentwintig. Maar daarnaast lag de aanbieding: veertig liter voor ̩̩n euro negenennegentig Рveul voordeliger, maar vier keer zoveel als waarvoor ik was weggestuurd.
Een tijdlang bleef ik dralen en worstelen. Toen besloot ik om voor de twintig liter te gaan.
De verkeerde beslissing. Zelfs twintig liter bleek te weinig te zijn voor de pot die Brrrr voor de klimop had uitgekozen. En toen had ik nog niet eens van die veertig liter-aanbieding verteld.
[“Kan ik je dan helemaal niet om een boodschap sturen?” verzuchtte hij daarna. Ik voelde mijn wangen kleuren. Ik had weer es gefaald.]
Ik werd vorig weekend naar Meereboer Fourage in Schoorl gestuurd voor 5 kilo potgrond. “Ecologische”, hadden ze er nog aan toegevoegd. Uiteindelijk keerde ik terug met 20 kilo/liter? non-ecologische (hadden ze helemaal niet) tuinaarde (“Waar is het voor?” “Voor op een graf.” “Oh, dan kunt u beter tuinaarde nemen, dat waait niet weg.”).
Ik kwam dus met een totaal andere boodschap terug, maar werd met open armen ontvangen!
{Mowl: aarde? Was dat graf nog niet dicht dan?}
Wat een bruut.
{Mowl: poe hee.}
Je hebt de opdracht goed uitgevoerd zelfs nog tien liter extra!!
Goed gedaan.
{Mowl: we hebben d’r nog zo’n zak bijgehaald.}
Nou, ik moet Brrrr wel gelijk geven hoor. Kan je nou echt niks? Tss Tss Tss. Aan de andere kant kan je zoiets natuurlijk wel verwachten van iemand die rare pantoffels draagt. 🙂
{Mowl: euh, ik draag ze hoor.}