De man met ’t baardje kwam vanachter z’n busje tevoorschijn. Ik had ‘m niet zien aankomen. Als ’n Haagse kok dook ie meteen vol m’n territorium in. Ik week terug.

“Hoe gaat ’t d’r nu mee?” vroeg ie. Ik moest even nadenken wat ie precies bedoelde. “Met de winkel?” zeidie.

“Eigenlijk wel goed.” zei ik. Ik had meteen spijt van dat eigenlijk — maar te laat: hij pakte gelijk door.

“Ja, ’t is nu ’n slechte tijd om te beginnen.” zeidie. “Met dat weer ook. En de vakanties die voor de deur staan.” Hij hield even stil, maar net te kort om d’r tussen te komen. “Moeilijk. Moeilijk.” zeidie. Hij deed nu zelf ’n stap naar achteren.

“’t Zal voor jou ook niet meevallen.” meende die.

“Jawel, hoor.” zei ik. De man glimlachte.

“Natuurlijk.” zeidie. “Altijd moed houden.” Hij keek omhoog, naar de dreigende lucht. “Wie weet valt ’t wel mee.” zeidie.