Je bent pas volkomen toegankelijk als je vol leegte bent. Georges Simenon

“Er zou een Antilliaanse jongen bij ons in de klas komen,” vertelde ik, “Het was lang geleden en voor het eerst bij ons, in die tijd. De meester probeerde ons hierop voor te bereiden.”

Albatros bekeek zwijgend wat er komen ging.

“De meester vertelde dat ze van felle kleuren houden,” knikte ik, “en dat ze dus graag bont gekleed gaan.” Ik glimlachte. “Het zegt toch wel wat dat ik me dat nog herinner?”

Albatros keek gebelgd.

“Wat verschrikkelijk!” schimpte ze. “En toen?” Ik kneep mijn ogen toe.

“De volgende dag werd die jongen naast me gezet,” zei ik, “en aan het einde van de dag vroeg ik de meester of ik ergens anders mocht zitten.”

“Belachelijk!” riep Albatros uit. “Omdat hij zwart was?”

“Dat vroeg de meester ook,” knikte ik, “maar ik vond hem gewoon onaardig.”

Ik pauzeerde een moment.

“Tot dan had ik zijn kleur geeneens gezien,” zei ik.