Blond en blauw

bus

Ik wou mezelf gaarne eens ontmoeten om te weten hoe ik me beviel. Maar ík moet bijzonder goed gehumeurd wezen op die dag, want ik hou niet van onaangenaamheden. Multatuli (1820-1887)

Het blanke kindje kraaide naar de Aziatische man in de bus.

“Dat doet ie nou altijd.” zei de moeder. “Hij is dol op donkere mensen.”

Ze streek het kind door de haren.

“Mijn vriendin heeft een halfbloedje.” Ze knikte. “Ik vìnd dat toch leuke kinderen! Maar bij mij komen d’r alleen blonde kinderen met blauwe ogen. Ik kan d’r niks aan doen. Ik heb er zo vier van rondlopen. Maar het wordt wel zeldzaam. Kijk maar om je heen.”

De vrouw maakte een globaal gebaar door de bus.

“Dat komt door die gemengde huwelijken. Donkere ogen winnen het bijna altijd van blauwe. Dat wist je toch? Ik ken ook een donker iemand met blauwe ogen. Dàt is me toch mooi! Maar de donkere mensen houden weer meer van blond haar en blauwe ogen. Laatst nog, in Duinrel, kwam er een stel Chinezen op ons af en die wilden een foto maken van hem.” Ze had het relaas zonder merkbaar ademhalen uitgesproken.

De moeder wees naar het kind in de wagen.

“Ik zei: ‘Toe maar’ en toen hebben ze allemaal foto’s van hem gemaakt. Nu hangt ie misschien wel op een billboard in Tokio.” grinnikte ze.

[We stopten bij een halte. De Aziatische man verliet de bus. Ik vroeg me af of ie er hier al uit moest.]

Standaard

2 gedachten over “Blond en blauw

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.