De enige manier om een kind geen pijn te doen, is het niet verwekken. Herman Brusselmans (1957)

Geen mens hoeft in Hengelo, Overijssel te blijven – er gaan ook treinen vandaan.

Verscholen achter de leuningen zat een moeder met haar twee dochters: Kaitlyn en Emily. Niet dat ze de beide meisjes aan het reizende gezelschap had voorgesteld – dat was niet nodig. Elke luidkeelse geadresseerde terechtwijzing was voor iedere inzittende duidelijk verstaanbaar.

“Dat vind ik niet leuk, Emily!” riep ze, “Je ziet me niet lachen!”

“Maar alle kindjes doen het.” hoorde ik Emily verweren.

“Maar jij bent niet alle kindjes. Jij bent mijn kindje.” kapte de moeder het verweer. “En ik vind het niet leuk als jij jezelf slaat.”

Emily zweeg.

“Nou?” zei de moeder, “Heb je niks te zeggen.”

Emily mompelde iets.

“Ik kan je niet verstaan!” beval de moeder.

“Ik zal het niet meer doen, mama.” zei Emily wat harder.

“Goed zo.” Mama was tevreden.

[Bij het uitstappen zag ik de moeder. Ze had rode vlekken in haar gezicht. Ze kwamen volgens mij niet van de zon.]