De lente is fantastisch. Ze maakt dat je je jong genoeg voelt om alles te doen terwijl je oud genoeg bent om te weten dat je het niet kunt. Franklin P. Jones

Zijn wenkbrauwen waren borstelig en beweeglijk en zijn bril moest nodig geboend, zoals het een erudiet man betaamt. Architectuur was zijn grote liefde, waar hij vaak en langdurig over sprak, maar ditmaal verhaalde hij over de progressieve protestanten in zijn woonstad.

“Er waren daar ooit zes voorgangers,” begon hij, “waarvan in elk geval drie vrijzinnig. Socialistisch dus. Dat was nog in de tijd dat die twee samengingen. Tegenwoordig is dat ondenkbaar – nou ja, welhaast.”

Er smook een glimlach langs zijn lippen, zag ik.

“Ik ben tegenwoordig de laatste rooie vrijzinnig Hervormde.” verklaarde hij. Hij draaide zijn hoofd iets weg. “Dat klopt niet helemaal,” herstelde hij, “er is er nog eentje in het Westen – maar die is twintig jaar ouder dan ik.”

Waarop de wenkbrauwen de binnenkant van de bril bezoedelden. Hij keek me daarbij vorsend aan.

“Al goed.” besloot hij, “De volgende keer hebben we het gewoon weer over Wibaut.”