Onze nachten zijn dagen voor de uilen. Llewelyn Powys

De dame had ’n watergolfkapsel met ’n blauwe zweem daarover. Ze pakte alvast d’r portemonnee uit d’r handtas. ’t Meisje keek op de kassa.

“Eén drieënzeventig.” zei ze. De vrouw legde ’n bankbiljet op de toonbank.

“’t Spijt me.” zei ze. “Ik heb niet kleiner. Alleen dit briefje van tien. ’n Tiener.” ’t Meisje pakte ’t biljet aan.

“Vroeger hadden ze namen voor geld.” wist de dame. “Toen in de gulden-tijd. Joetje, knaak, meier.” Ze keek naar ’t plafond. “Maar tegenwoordig…” Ze pakte ’t wisselgeld aan. ’t Meisje wilde ’t biljet in de kassala stoppen.

“Hoe noem je zoiets bijvoorbeeld?” Ze knikte naar ’t geld in de hand. ’t Meisje keek van ’t biljet naar de dame. Ze aarzelde.

“’n Tientje?” opperde ze. De dame opende even d’r mond. Ze sloot d’r tas met ’n klik.

“Kan.” zei ze.